Zasady działania tlenoterapii hiperbarycznej

Medycyna hiperbaryczna, znana również jako tlenoterapia hiperbaryczna (ang. HBOT), polega na wykorzystaniu do celów medycznych powietrza o ciśnieniu wyższym niż ciśnienie atmosferyczne i o zawartości tlenu większej niż ta, jaka występuje w warunkach naturalnych (ok. 21%) mogącej osiągnąć w warunkach domowych nawet 96% tlenu we wdychanym przez pacjenta powietrzu.

Kiedy oddychamy powietrzem o normalnym ciśnieniu atmosferycznym, tlen jest transportowany przez hemoglobinę do wnętrza krwinek czerwonych. Podczas zabiegu tlenoterapii hiperbarycznej, pacjent oddycha powietrzem o zwiększonej zawartości tlenu, co powoduje znacznie podwyższone nasycenie hemoglobiny tlenem. Zwiększa to z kolei ilość wolnego tlenu w płynach ustrojowych co pozwala na lepsze ukrwienie tkanek.

Pod ciśnieniem tlen rozpuszcza się w osoczu krwi, w płynie mózgowo-rdzeniowym w mózgu i rdzeniu kręgowym, w limfie i w innych płynach ustrojowych. Dlatego jest on łatwo dostarczany do wszystkich tkanek, nawet tych o słabym ukrwieniu. W wyniku tego nawet te obszary, które dotychczas były pozbawione tlenu korzystają z jego ogromnych możliwosci leczniczych.

Dodatkowy tlen prowokuje kaskadę reakcji, która pomaga zredukować stany zapalne, wspomaga proces gojenia, pozwala zmniejszyć obrzęk i poprawia ukrwienie poprzez angiogenezę (proces polegający na tworzeniu się nowych naczyń krwionośnych w obszarach wcześniej niedotlenionych).